هفته گذشته نظر نهايي شوراي نگهبان در خصوص نامزدهاي نهمين انتخابات مجلس شوراي اسلامي اعلام گرديد. و با آغاز موعد تبليغات، اين انتخابات وارد فاز جديدي شد. در اين دوره نامزدها بايد هر چه در چنته دارند رو كنند. در اين مرحله «محافظه كاري» رنگ مي بازد و «صراحت لهجه» جاي آن را مي گيرد. صراحت لهجه اي كه اصولگرايان آن را منجي احمدي ن‍ژاد در روزهاي پاياني منتهي به انتحابات 88 معرفي مي كنند و «فتح الفتوح» خود را مرهون آن مي دانند!

اين انتخابات اما از ويژگي خاصي برخوردار است. عدم حضور اصلاح طلبان در اين دوره و تاثير غير قابل انكار آن، عاملي است كه باعث شده اين انتخابات را در زير گروه «خاص» دنبال كنيم.

گفتني است كه اين عدم حضور واكنشي است به تلاش قسمتي از حكومت براي حذف اين جريان و در واقع «نشانه» اي است در اعتراض به اراده «حذف كننده»! اراده ي حذف و تكفير ريشه اي تاريخي دارد و قصه اي ملال آور اما بگذاريد از اين مقوله در اين مقال بگذريم.

پيش بيني كردنِ اينكه اراده ي مزبور توان اين حذف را دارد يا نه نيازمند لختي زمان است و بايد در گذر زمان منتظر حوادث آينده بود. پيچيدگي اين پيش بيني بر مي­­ گردد به ماهيت اصلاح طلبي و جايگاهش در فرهنگ اين سرزمين . چرا كه اين جريان در ايران يك «گفتمان» است. آن هم گفتماني كه خود را ميراث دار چند صد سال اصلاح طلبي ديني مي پندارد. از طرف ديگر اصلاح طلبي پاسخي به مدرنيته و مسائل آن است.

به خصوص در چالش سياسي اين دنياي مدرن، يعني سكولاريسم، اصلاحات و اصلاح طلبي، يگانه پاسخ قانع كننده به نظر مي رسيد. بنابراين به نظر مي رسد با وجود اين مسائل و چالشها، «حذف»، تاب و توانِ «دوام» نخواهد داشت. و خلاء پاسخ با وجود ابقاي مسأله همچنان احساس مي گردد.

اين خلاء، زماني پررنگ تر مي شود كه در فضاي موجود، هنوز هيچ گفتماني با قوت و اصالت اصلاح طلبي، براي جايگزيني ارايه نشده است و تفكرهاي رايج نيز ظرفيت پاسخ گويي به مدرنيته و سكولاريسم را ندارند. لذا تصور «پايداري» در مقابل چالش هاي بنيادي دنياي مدرن بدون «اصلاح طلبي» امكان پذير نيست.

چالش بعدي مقابل حذف كنندگان اصلاحات، پايگاه وسيع مردمي و سرمايه عظيم اجتماعي اين جريان است. سرمايه اي كه در اين دورانِ انتخابات هر سودادارِ نمايندگي را به طمعِ كسبِ آن مي اندازد. به خصوص اينكه اين انتخابات در غياب چهره هاي سرشناس اين جريان برگزار مي گردد.

حوزه بويراحمد و دنا از شرحي كه گذشت مستثني نبوده است. و سودايي نمايندگي، بسياري از نامزدهاي اين حوزه را به وَلَع انداخته، هر كاري كنند يا هر سخني گويند تا شايد موردِ اقبالِ اين سرمايه عظيم اجتماعي واقع شوند. سخناني پراكنده و سراسر ابهام و آشفته گويي هايي با عنوان سياست ورزيِ اصلاح طلبانه، تنها مستمسكِ اينان براي فتحِ اين سرمايه شده است. اينان با يك تعريفِ قشري از اصطلاحات قصد دخول به اين گفتمان را دارند. تو گويي اصلاحات و اصلاح طلبي خلاصه شده در يك ژست در پوستر انتخاباتي و يا چند اصطلاح در يك سخنراني آن هم فقط در زمانِ انتخابات!

جا دارد كه از اينان پرسيد آن زمان كه تازيانه تكفير بر كمر اصلاحات مي زدند، در كدام پستو خزيده بودند؟ آن زمان كه «مجلس در رأس امور است» منسوخ مي شد، آن زمان كه «ميزان رأي ملت است» مشروط مي شد، آن زمان كه «ياران امام» مطرود مي شد، آن زمان كه «اخلاق» مذبوح مي شد، اينان در كدام آلان رميده بودند؟!

بيش از اين نمي توان در اين فضا، عيان و عريان سخن راند و بايد كنون گوش و هوش به نصيحت حافظ فرا داد كه: «پنهان خوريد باده كه تعزير مي كنند»